Everything You Need To Know About Advertising .

Published: 2019-10-02
Views: 1045
Author: Administrator
Published in: Advertising

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Non enim hilaritate nec lascivia nec risu aut ioco, comite levitatis, saepe etiam tristes firmitate et constantia sunt beati. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Duo Reges: constructio interrete. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. An hoc usque quaque, aliter in vita? Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Nihil est enim, de quo minus dubitari possit, quam et honesta expetenda per se et eodem modo turpia per se esse fugienda. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Hic si Peripateticus fuisset, permansisset, credo, in sententia, qui dolorem malum dicunt esse, de asperitate autem eius fortiter ferenda praecipiunt eadem, quae Stoici. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.

Bonum integritas corporis: misera debilitas. Videsne igitur Zenonem tuum cum Aristone verbis concinere, re dissidere, cum Aristotele et illis re consentire, verbis discrepare? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere; At cum tuis cum disseras, multa sunt audienda etiam de obscenis voluptatibus, de quibus ab Epicuro saepissime dicitur. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Age, inquies, ista parva sunt. Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis eiusdem. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Sed si duo honesta proposita sint, alterum cum valitudine, alterum cum morbo, non esse dubium, ad utrum eorum natura nos ipsa deductura sit.

• Summus dolor plures dies manere non potest?
• Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?
• Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae.
• Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam.

1. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus.
2. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;
3. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.
4. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.
5. Et quod est munus, quod opus sapientiae?
6. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Si longus, levis; Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere?

In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit.