The Death Of Weddings.

Published: 2019-09-08
Views: 4597
Author:
Published in: Weddings

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Nec vero ut voluptatem expetat, natura movet infantem, sed tantum ut se ipse diligat, ut integrum se salvumque velit. Falli igitur possumus. Duo Reges: constructio interrete. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Quare aliud aliquod, Torquate, hominis summum bonum reperiendum est, voluptatem bestiis concedamus, quibus vos de summo bono testibus uti soletis.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.

Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;
Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D.
Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quae cum dixissem, Habeo, inquit Torquatus, ad quos ista referam, et, quamquam aliquid ipse poteram, tamen invenire malo paratiores. Disserendi artem nullam habuit. Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non sit probatum; Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Oratio me istius philosophi non offendit; Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Primum enim, si vera sunt ea, quorum recordatione te gaudere dicis, hoc est, si vera sunt tua scripta et inventa, gaudere non potes. Is enim, qui occultus et tectus dicitur, tantum abest ut se indicet, perficiet etiam ut dolere alterius improbe facto videatur. Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Sumenda potius quam expetenda. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus?

Non enim in ipsa sapientia positum est beatum esse, sed in iis rebus, quas sapientia comparat ad voluptatem.
Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt.
Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo.
Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Age, inquies, ista parva sunt. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Quos quidem dies quem ad modum agatis et in quantam hominum facetorum urbanitatem incurratis, non diconihil opus est litibus-; Sit sane ista voluptas. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Sed ille, ut dixi, vitiose. Quis enim potest istis, quae te, ut ais, delectant, brevibus et acutis auditis de sententia decedere? Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Laboro autem non sine causa; Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Odium autem et invidiam facile vitabis. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed residamus, inquit, si placet. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis. Ecce aliud simile dissimile. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. An, si id probas, fieri ita posse negas, ut ii, qui virtutis compotes sint, etiam malis quibusdam affecti beati sint? Pauca mutat vel plura sane;

Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici. Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus. Id mihi magnum videtur. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo.