The New Angle On Language Just Released

Published: 2020-04-26
Views: 1044
Author: 
Published in: Language

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se esse fugiendam temperantiamque expetendam, non quia voluptates fugiat, sed quia maiores consequatur. Quo tandem modo? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Ac tamen hic mallet non dolere. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Si longus, levis; Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Atque omnia quidem scire, cuiuscumque modi sint, cupere curiosorum, duci vero maiorum rerum contemplatione ad cupiditatem scientiae summorum virorum est putandum. Quae contraria sunt his, malane?

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Haec dicuntur inconstantissime. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Sed isti ipsi, qui voluptate et dolore omnia metiuntur, nonne clamant sapienti plus semper adesse quod velit quam quod nolit?

• Quid ergo hoc loco intellegit honestum?
• Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest;
• Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.
• Quam vellem, inquit, te ad Stoicos inclinavisses! erat enim, si cuiusquam, certe tuum nihil praeter virtutem in bonis ducere.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum. Quae quidem res efficit, ne necesse sit isdem de rebus semper quasi dictata decantare neque a commentariolis suis discedere. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quoniamque non dubium est quin in iis, quae media dicimus, sit aliud sumendum, aliud reiciendum, quicquid ita fit aut dicitur, omne officio continetur.

Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quorum omnium quae sint notitiae, quae quidem significentur rerum vocabulis, quaeque cuiusque vis et natura sit mox videbimus.

1. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est.
2. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.
3. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?
4. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Poterat autem inpune; Quocirca eodem modo sapiens erit affectus erga amicum, quo in se ipsum, quosque labores propter suam voluptatem susciperet, eosdem suscipiet propter amici voluptatem. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? An eiusdem modi? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Aut etiam, ut vestitum, sic sententiam habeas aliam domesticam, aliam forensem, ut in fronte ostentatio sit, intus veritas occultetur?

Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Utram tandem linguam nescio? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Sed quamvis comis in amicis tuendis fuerit, tamen, si haec vera sunt-nihil enim affirmo-, non satis acutus fuit. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Itaque non discedit ab eorum curatione, quibus praeposita vitam omnem debet gubernare, ut mirari satis istorum inconstantiam non possim. Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum.