The Low Down on Ethics Exposed

Published: 2020-03-08
Views: 3116
Author: 
Published in: Ethics

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit. Quam haec sunt contraria! hic si definire, si dividere didicisset, si loquendi vim, si denique consuetudinem verborum teneret, numquam in tantas salebras incidisset. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Hoc non est positum in nostra actione. Duo Reges: constructio interrete. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Cur ad reliquos Pythagoreos, Echecratem, Timaeum, Arionem, Locros, ut, cum Socratem expressisset, adiungeret Pythagoreorum disciplinam eaque, quae Socrates repudiabat, addisceret? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Respondeat totidem verbis. Sed tamen intellego quid velit. Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etíam beatum. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.

1. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.
2. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
3. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;
4. Sed ad bona praeterita redeamus.

• Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam.
• Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
• At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Et quidem, inquit, vehementer errat; At vero illa perfecta atque plena eorum, qui cum de hominis summo bono quaererent, nullam in eo neque animi neque corporis partem vacuam tutela reliquerunt. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Non elogia monimentorum id significant, velut hoc ad portam: Hunc unum plurimae consentiunt gentes populi primarium fuisse virum. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse.

Non est igitur summum malum dolor. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Epicurei num desistunt de isdem, de quibus et ab Epicuro scriptum est et ab antiquis, ad arbitrium suum scribere? Quare attende, quaeso. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Sed haec omittamus; Posuisti etiam dicere alios foedus quoddam inter se facere sapientis, ut, quem ad modum sint in se ipsos animati, eodem modo sint erga amicos; Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Sed haec omittamus; His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti.

Respondeat totidem verbis. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus. Ipse negat, ut ante dixi, luxuriosorum vitam reprehendendam, nisi plane fatui sint, id est nisi aut cupiant aut metuant. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Itaque his sapiens semper vacabit.

At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Sin aliud quid voles, postea. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Quam ob rem utique idem faciunt, ut si laevam partem neglegerent, dexteram tuerentur, aut ipsius animi, ut fecit Erillus, cognitionem amplexarentur, actionem relinquerent. Urgent tamen et nihil remittunt. Ita, quem ad modum in senatu semper est aliquis, qui interpretem postulet, sic, isti nobis cum interprete audiendi sunt. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quare attende, quaeso. Erit enim mecum, si tecum erit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;